Test: Honda Monkey 125 (2018)

Honda Monkey. Een stijlikoon herboren. Ik was dan ook blij verrast toen Honda de Monkey als 125cc-versie aankondigde in april 2018, met de melding dat deze vanaf de zomer al leverbaar zou zijn bij de dealers. In 1961 opende Sōichirō Honda (jawel, de oprichter van Honda) het Tama Tech pretpark in Tokyo, om de Japanse gemeenschap iets soortgelijks te geven als het Amerikaanse Disneyland. Het thema was motorisering en autosport. Een van de attracties was de 'Monkey Ride' waar men op een Honda Z100 kon rijden. Dat was zo'n populaire attractie, dat in 1967 de Honda Z50M werd geboren en dat de basis was voor de Monkey die we vandaag zien. De naam 'Monkey' refereert dan ook naar de attractie, omdat de volwassen mensen die erop reden, eruit zagen als een aap op een motortje.

Door de jaren heen kreeg de Monkey nog diverse aanpassingen en ging het van 5" naar 8" wielen, om nu bij de 125cc uiteindelijk te belanden bij 12" wielen. Het kleine uiterlijk maakt 'm bijzonder schattig en gewild. Dat bleek ook wel toen in China fabrikanten als Skyteam, Zhongzhen, etc. een jaar of tien terug, 50cc, 110cc en 125cc kopies maakte van de Monkey, Dax, en ZB (PBR). Ook die vlogen als warme broodjes over de toonbank, misschien ook wel omdat je ze voor weinig kon kopen. Vooral in Finland zijn ze extreem veel verkocht. De kwaliteit van die Chinese variant was behoorlijk ondermaats en daarom was ik zo blij met het nieuws dat Honda wel even zou laten zien hoe het wel moest. Dan weet je gewoon dat het met de kwaliteit goed zit, want: Honda.

In juli had ik al het geluk de eerste Monkey uit het krat te zien bij Ten Kate Motoren en maakte toen met mijn smartphone een kort filmpje om los te laten op YouTube. Deze werd al snel tienduizenden keren bekeken over de hele wereld, waaruit blijkt dat de interesse naar deze nieuwe Monkey wereldwijd best groot is. Ondanks dat het een motortje is wat je met een A1-rijbewijs mag besturen, denk ik niet zo snel dat de jeugd er op zal springen, maar dit meer een motor is voor de ervaren rijder, die er wat grappigs naast wil hebben om door de stad te scheuren. Twee maanden na mijn eerste ontmoeting met de nieuwe Monkey, kon ik eindelijk de demo-Monkey ophalen bij Ten Kate Motoren, zij beheren de demo's van Honda Nederland. Eerder ophalen lukte niet, want ook andere Nederlandse motormedia wilden dolgraag de Monkey proberen en met de Nederlandse primeur van de Honda CB300R nog vers in het achterhoofd, had ik er vrede mee om nog even te wachten tot ik aan de beurt zou zijn. Geduld is een schone zaak. Tot die tijd had ik voorpret door even de handleiding door te bladeren. Ja, geen grap, ik kan al voorpret hebben met het lezen van een gebruikershandleiding. Tijd om eens mijn (vaak ietwat kritische) mening te geven over de geweldig speelse Monkey, want leuk is tie!

Aandachtstrekker

De Monkey valt direct op door zijn kleine, gedrongen, maar stoere retro uiterlijk. Zoek je aandacht? Kijk dan niet verder. Met de Monkey krijg je aandacht en aanspraak van veel voorbijgangers. De Monkey veroorzaakte op een bepaald moment zelfs bijna een echtelijke twist. Stond ik met de Monkey te wachten voor een treinovergang en naast mij stond een fietsend stelletje van begin veertig. "Leuk ding!", zegt de mannelijke helft van het stel. Direct zegt zijn vrouw ietwat geïrriteerd tegen haar man; "Dat zeg je nou nooit tegen mij!", waarop ik inhaak; "Zal ik het dan zeggen, of krijg ik dan klappen van je man?". Beide vonden het geen probleem, dus zei ik tegen hem over zijn vrouw; "Leuk ding!". Weer een huwelijk gered. :) Dat zijn van die geinige momenten die je alleen op een Monkey kan beleven en het zal nog heel wat conversaties opleveren, want heel veel voorbijgangers vinden wel iets van de Monkey en dat zullen ze je laten weten ook.

De Monkey is uniek qua uiterlijk. Natuurlijk heb je nog de Suzuki VanVan 125, die ongetwijfeld gebaseerd is op de oudere jaren '60/'70 50cc Monkey, aangezien daarvan de eerste pas het licht zag in 1972. Maar dit soort kleine funbikes, daar zijn er maar weinig van. De VanVan 125 is ook een slag groter, ook door het gebruik van een staande cilinder in plaats van een liggende, zoals bij de Monkey. Het kleine tankje (met geïntegreerde tankdop) wat expres niet aansluit op het zadel (zoals de eerdere modellen), de 12 inch wielen, het dikke zadel met witte biesje, de overdaad aan chroom... de Monkey is uniek en naar mijn weten nooit geëvenaard door een andere kleine retro funbike, los van de Skyteam Honda-klonen die weinig origineel waren.

Toch is de Monkey gelukkig niet helemaal 100% retro, want de motor is voorzien van LED-verlichting. Niet alleen de koplamp met mooie ronde verlichting, maar ook de knippers en het ronde achterlicht (met duidelijke connectie naar de vorm van de verlichting in de koplamp) zijn allemaal voorzien van LEDs. Dan hebben wij in Europa nog een mooi rond achterlicht; de Amerikanen moeten het doen met een rechthoekig blok. Zal wel met bepaalde wetten te maken hebben, want je komt in Amerika wel vaker lelijke achterlichten tegen vergeleken met de Europese variant van een zelfde motor. Wat wel behoorlijk retro is, is het logo op de tank. Het logo wat Honda vroeger gebruikte, ook terug te vinden op de contactsleutel. Leuk gedaan! De USD-voorvork doet ook niet echt retro aan, maar staat 'm niet slecht. De stereoveer achteraan maakt het retro-gevoel weer compleet.

Het chromen spatbord voor en achter voelen aan als metaal. Dat is even anders dan de plastic rommel wat Skyteam op de gekloonde Monkey gebruikt. Duidelijk zichtbaar en minder fraai is de zwarte 'bak' onder de tank. Je zou vermoeden dat dit het luchtfilterhuis is, maar dat schijnt niet zo te zijn. Het zadel is lekker groot en ontzettend comfortabel. Een van de lekkerste zadels waar ik ooit op gezeten heb. Ik moest wel direct terugdenken aan de Suzuki VanVan 125, die ook zo'n soort zadel heeft. Wel kreeg ik na een anderhalf uur een wat geïrriteerd zitvlak, maar gelukkig ruimte genoeg om te verzitten. Of je stopt even. Nadeel bij de Monkey: geen plek voor een passagier. Ook geen stepjes. De bestuurder mag ook maar maximaal 105kg wegen incl. kleding. Gelukkig mag ik er nog op sturen, maar heel veel kilo's (met alle kleding aan) zal het ook weer niet schelen. De Monkey weegt zelf maar 107 kilo rijklaar. Dit maakt 'm wendbaar en ook makkelijk te verplaatsen in de schuur. Of beter: mee achterop de camper! Het zadel kan niet makkelijk los, dus daar kan je niets onder kwijt. Ook geen baggagerekje om iets op kwijt te kunnen (later waarschijnlijk wel leverbaar via 3rd party bedrijven). Aan de linkerkant heb je nog een kapje met een sleutelgat, maar daarachter zit alleen een gereedschapssetje en heeft de dealer toegang tot de datapoort. Geen ruimte voor een slot. Een alarm mag ook niet ontbreken op de Monkey. Als deze is ingeschakeld en iemand er met de Monkey vandoor wil, begint deze te piepen. Doet enigszins denken aan een vrachtwagen die achteruit rijd. Het trekt niet heel veel aandacht, zeker niet als je de Monkey meeneemt met een vrachtwagen in de buurt, maar leuk dat het erop zit. Had alleen wat luider gemogen en een wat indringender geluid dan een simpel piepje.

De zit is rechtop en bijzonder relaxt. Met een zadelhoogte van maar 775mm moet de zithoogte voor de meeste mensen geen probleem zijn. Door het lage gewicht en de kleine bandjes is de Monkey erg wendbaar. Het rijden voelt ook niet als wat je bij een motor hebt, maar voelt meer als een vlot brommertje. Echt weer even terug naar je jeugd! Met af en toe een rustpauze kan je leuke afstanden binnendoor rijden en genieten van de omgeving en het speelse rijgedrag van de Monkey. De knoppen op het stuur zijn lekker basic, niet meer dan nodig. Een pass-knop ontbreekt zelfs, want inhalen met een Monkey kost tijd en komt dus, buiten de stad, sporadisch voor. Even seinen dat je voorganger moet opbokken naar rechts zie ik nooit gebeuren en Honda ook niet, vandaar de ontbrekende pass-knop. De spiegels zijn klein en rond, exact wat je mag verwachten van een retro-motor. De helft van het zicht is gevuld met je armen, maar andere spiegels draai je zo op het stuur als je wat meer naar achter wil zien. Maar zoek dan wel iets wat er bij past, mocht je je storen aan het beperkte zicht naar achter. De afwerking van de Honda Monkey is wat je van Honda mag verwachten, hoewel de constant gemaakte beschadigingen aan de binnenkant van de vering eigenlijk ongewenst is. Daarover verderop in de test meer. Dat is het enige puntje van kritiek qua afwerking.

Cockpit met oogjes

De ronde cockpit op de Monkey is geheel in stijl. Lekker basic. Wel beschikt het over een negatief LCD display. Analoge tellers en snelheidsmeter hadden er beter bij gepast. Bij het omdraaien van de sleutel zie je twee ogen die even knipperen. Sommige mensen zien het als een knipoog, maar dan gaat er wel één oog teveel dicht. Daarna krijg je een bijzonder uitgebreide cockpit met een snelheidsmeter, kilometerteller, twee tripmeters en resterende brandstofvoorraad. Meer zit er niet op. Een klokje had best prettig geweest, maar verder mist er eigenlijk niets. Het moet wel een beetje retro blijven. Rondom het ronde display tref je nog wat waarschuwingslampjes aan. Het is vrij lastig om het display af te lezen met zonnig weer. De helderheid is ondermaats en niet aan te passen. Overdags wel perfect afleesbaar als je de zon in de rug hebt en de zon direct op het display schijnt. Het enige andere moment dat het goed afleesbaar is, is in het donker. Maar overdags ben ik simpelweg ontevreden over de helderheid. De handleiding doorgepluisd, maar nergens een optie gevonden om de helderheid aan te passen. Ik zou graag zien dat Honda dit in het productieproces aanpast, want hoewel de Monkey niet heel hard loopt, is het vanwege diverse snelheidscontroles toch prettig om de snelheid goed af te kunnen lezen.

Motorblok

Het motorblokje van de Monkey is dezelfde als die van de Honda MSX125 en Honda MSX125SF. Een luchtgekoelde 125cc ééncilinder met een liggende cilinder. Deze produceert 6,9 kW bij 7.000 tpm. Daar sla je geen deuk mee in een pakje boter, maar het is meer dan genoeg om vlot en zuinig door de stad te bewegen en ook op de buitenwegen bijzonder goed mee te komen. Provinciale wegen waar je 100km/u mag rijden gaat wat lastiger, maar zo lang ze uit twee rijstroken in dezelfde richting bestaan, is ook dat geen probleem, dan kan het overige verkeer je gewoon inhalen. Maar de Monkey voelt zich net als elke andere 125cc'er, het beste thuis in de grote drukke stadsjungle.

Het blokje start vrijwel direct en uit de uitlaat komt zacht gepruttel. Dat ding hoort te grommen, dus een andere uitlaat is wel een must. Gezien de grote wereldwijde populariteit van de Honda MSX ('Grom' in de VS), zal het mij niet verbazen als er voor de Monkey ook talloze uitlaten op de markt worden gebracht. Het rijden op de Honda Monkey is hilarisch. De eerste meters heb je echt het idee dat je op de bandjes aan het zweven bent. Voor het eerst wegrijden zonder grijns op je gezicht is onmogelijk! Meteen ook even wennen aan de omgedraaide knoppen aan de linkerkant op het stuur. Toeteren als je richting aan wil geven en richting aangeven als je wil toeteren. Dat went vlot, maar het blijft onhandig dat Honda de boel moet omdraaien vergeleken met de rest van de wereld. De Honda Monkey is zoals je al zou verwachten erg wendbaar. Perfect om in een drukke stad om obstakels (auto's etc.) te manoeuvreren.

De koppeling is lekker licht, maar het aangrijppunt zit 'ver weg'. Pas richting het einde grijpt deze aan. Er zit dus vrij veel loze ruimte tussen. De versnellingsbak is net als de koppeling lekker licht en schakelen gaat makkelijk, maar één van de onvolkomenheden welke ook op de MSX aanwezig was; je krijgt geen feedback onder de 1e versnelling en boven de 4e versnelling. Bij alle andere motoren kan je niet verder naar beneden trappen dan de 1e versnelling of niet hoger duwen dan de 5e of 6e versnelling. Bij het blok van Honda kan je doortrappen tot je een ons weegt. Je krijgt dus nooit duidelijk door of je al in z'n 1 zit of niet. Op topsnelheid snap je wel dat je niet verder dan de vierde versnelling kan, maar juist voor het verkeerslicht had die feedback wel prettig geweest. Absoluut geen groot probleem, maar het valt op. Ook kwam het tijdens bijna elke rit één keer voor alsof het leek dat de motor zich verslikte in de versnelling en daarna snel herpakte. Alsof de motor net niet goed in de versnelling zat. Kan heel goed exemplarisch zijn en het blokje had ook pas 2500km achter de kiezen.

Tijdens het rijden trilt het blok minimaal, ondanks dat het een éénpitter is. Valt bij een 125cc blokje meestal ook wel mee. Wat wel merkwaardig is, is dat als je stationair ergens staat te wachten, er flink wat vibraties door het stuur gaan. Knijp je de voorrem in, dan zijn ze spontaan verdwenen, tot je die weer los laat. Datzelfde merkte ik vijf jaar terug ook al op bij de MSX. Waarom dat zo is, ben ik nog niet achter. Kan ook geen kwaad. Het blokje heeft vier versnellingen en wil je optimaal en vlot rijden, dan schakel je bij 35km/u, 60km/u en 80km/u. Je wil wel wat hoger in toerental blijven rijden, om zoveel mogelijk koppel tot je beschikking te hebben. Van 0 naar 80km/u lukt in 11 seconden, van 0 naar 100 gaat in 30 seconden. Dan zit er wel een flinke kerel op. Weeg je dus weinig, dan zullen die tijden ietsje beter zijn. De Monkey is tot 70km/u lekker vlot, daarna begint het langzaam aan wat langer te duren. Ideaal voor in de stad. Vlotter moet je ook niet willen verwachten van een luchtgekoeld 125cc'tje. De Monkey komt binnendoor gewoon heel goed mee met het overige verkeer, maar ga je inhalen, check 2x of het wel kan, want het duurt laaaaaaang.